વેલકમ જીજુ” બોલતાની સાથે જ ખુશીએ મારા હાથમાંથી બ્રીફકેસ લઇ લીધી. તેના હાથના સ્પર્શથી મારું આખું શરીર રોમાંચિત થઈ ગયું. તેણે રેખાનો હાથ પકડ્યો અને લગભગ તેને અંદર ખેંચ્યો.મારું મન અંદર જતા ખુશીના ફફડતા જુલ્ફોમાં અટવાઈ ગયું. આ ખુશીએ મહિનાઓ સુધી મારી રાતની ઉઘ અને દિવસની સાંકળો ઝડપી લીધા હતાં.
જ્યારે મેં રેખા સાથે લગ્ન નક્કી થયા પછી સગાઈ સમયે તેની નાની બહેન ખુશીને પહેલી વાર જોયું, ત્યારે હું તેની સુંદરતામાં ડૂબકી ગયો. મેં રેખાને બદલે ખુશી સાથે લગ્ન કરવાનું નક્કી કર્યું. જ્યારે મેં મારી માતાને મારા મન વિશે કહ્યું, ત્યારે તે ગુસ્સે થઈ ગઈ. તે મને સમજાવે છે,
“મમ્મી, આ શું છે?” શું તે લોકોએ પણ અમારી સાથે નથી કરી? તેણે તેની સુંદર પુત્રીને તેના સ-બંધીઓ પાસે ઘરે મોકલી અને અમને તેણીને સામાન્ય દેખાતી મોટી દીકરી બતાવવામાં ફસાવી. ”મેં મોટેથી દલીલ કરી.બેટા, આને દગો ન કહેવાય. આ તો માબાપની સમજદારી કહેવાય. ક્યારેક નાની બહેન મોટી બહેન કરતા વધુ દેખાવડી હોય ત્યારે છોકરાવાળા નાનીને પસંદ કરી લે છે. રેખા શું ઓછી સુંદર છે? નાકનકશો પણ સારો છે.” મમ્મી સમજાવતાં બોલી.
આકાશમાં કાળા વાદળો છે. જો કે, આ પર્વતીય વિસ્તારમાં સ્વચ્છ મોસમ ભાગ્યે જ જોવા મળે છે. છતાં આજે આકાશ અન્ય દિવસો કરતા ઘાટા લાગે છે. દૂરની તળાવનું પાણી પણ આવી મોસમમાં શાંત અને શાંત લાગે છે. તમને આ જગ્યા ગમશે. ખાસ કરીને આ સીઝનમાં તમે તમારી જાતને રોકી શકતા નથી અને અમે બંને કારમાં બેસીને પર્વતની ચી અને નીચી નીચે સરકીશું. અમે હોટલની છઠ્ઠી માળે બાલ્કનીમાં સાથે મળીને કેટલો આનંદ આપ્યો!
મુસળધાર વરસાદ અને વાદળો ગર્જતા હોય છે. પરંતુ આજે તમારી ગેરહાજરીમાં મને આ બધું અસહ્ય મળી ગયું છે. તમને આ સ્થાન કેટલું ગમે છે? તમે કહેતા હતા કે ભારતમાં ક્યાંય પણ અનહદ સુંદરતા હોય તો તે માત્ર કાશ્મીરમાં જ છે. અહીંનું દરેક એક દ્રશ્ય મનની ત્રાસદાયક છે. તેથી અમે શ્રીનગરની મૂનલાઇટ હોટલમાં આ રૂમમાં વર્ષના છ મહિના ગાળ્યા. હોટલની આ બાલ્કનીમાંથી, શ્રીનગરની આખી છબી નજરમાં છે.
અને છબીની જેમ જ, તે દ્રશ્ય પણ આંખો સામે છે, જ્યારે મેં અચાનક તમારું હૃદય તમારી સમક્ષ રજૂ કર્યું. અભ્યાસ કરતી વખતે, આજુબાજુ ભટકતી વખતે, મને લાગવાનું શરૂ થયું કે મારે તમને મારા જીવન સાથી તરીકે મેળવી લેવું જોઈએ અને મને તે જાણવાની હિંમત કેમ નથી થઈ.”નીતુ, હું તને પ્રેમ કરું છું, મારે તારી સાથે લગ્ન કરવાં છે,” તેણે જવાબ આપ્યો. માત્ર. તમે હમણાં જ તમારો ઠંડો હાથ મારા હાથમાં મૂકી દીધો અને તમે કંઇ બોલ્યા વિના ઘણું કહ્યું. તમારી બંધ પોપચા પર મેં તે સપના જોયા જે તમારી આંખોમાં ચમકતા હતા, જ્યારે તેઓ મને સાંભળતા હતા.
તે દિવસે અમે ‘દો જી-સ્મ એક જાન’ બની ગયા. મારો ધંધો પણ સારો ચાલતો હતો. મારા કુટુંબના સભ્યોને પણ અમારા લગ્ન વિશે કોઈ ફરિયાદ નહોતી અને ટૂંક સમયમાં તમે મારા જીવનસાથી બની ગયા અને તમારા હાથના મહેલને સજાવટ કરીને મારા ઘરે આવ્યા.
હું પણ તમારું સ્વાગત ચૂકી ન હતી. ફક્ત મારી માતા ઘરે હતી. તેની એકમાત્ર ઇચ્છા હતી કે કોઈ કન્યા ઘરે આવે. પણ મારા માટે તો જાણે દુનિયાની બધી ખુશીઓ ઘરે આવી ગઈ. સુહાગની રાતે તમે મારો હાથ તમારામાં લીધો અને કહ્યું, ‘અવિનાશ, મને કાશ્મીર ખૂબ જ ગમે છે. મને ત્યાં લઈ જજો ‘અને બીજા દિવસે અમે નવી કારમાં બેસી ગયા.
શ્રીનગરમાં પગ મૂકતાંની સાથે જ તમે ઉડાન ભરવાનું શરૂ કર્યું. ઘણી હોટલો જોયા પછી તમને ‘મૂનલાઇટ’ ખૂબ ગમ્યું. ખાસ કરીને તે ઓરડો જ્યાં આજે પણ હું જોઉં છું. અત્યારે બધું તમારા સિવાય સિવાય અહીં છે. મેં આ રમને કાયમ માટે લીધી છે, જેમાં તમારી એક વિશાળ તસવીર લટકતી રહે છે.
મને બધું ભૂલી જવા અને તમારી સાથે રહેવાનું થયું. પણ જવું અનિવાર્ય હતું. મેં ગુડબાય કહ્યું, માંડ માંડ તારી બ્રા ના જવા દે. તે સમયે તમે મારા વિના ચાર દિવસ રહી શક્યા નહીં. પણ તમે આજે મારા વિના ચાર વર્ષ કેવી રીતે પસાર કર્યા? મારી આંખોમાં થોડા આંસુ આવી ગયા. મેં તેને રૂમાલથી સાફ કર્યું. અમારા કેટલા ખુશ દિવસો હતા! સુગંધમાં ખીલેલા ફૂલની જેમ અને ઉર્મિમાં ડૂબેલા જામની જેમ! જાણે એકમાક વિના દુનિયા અધૂરી છે.
