બપોરની પોણા ત્રણ વાગ્યાની ટ્રેન હતી અને ગરમી કહે મારું કામ નસીબજોગે મારું રિઝર્વેશન થઇ ગયું હતું એટલે હું નિશ્ચિંત થઇને મારી સીટ પર બેસીને સેકન્ડ સ્લિપરના પંખામાંથી જેટલી હવા આવે તેટલી હવા ખાઇને પોતાને ગરમીથી બચાવી રહ્યો હતો. દક્ષિણ ભારતની ગરમી કેવી હોય તેનાથી સૌ કોઇ વાકેફ જ હોય છે હું દક્ષિણ ભારતથી પોતાના વતન ગુજરાત આવી રહ્યો હતો. એવામાં એક નર્સિંગ કરતી સ્ટુડન્ટ મારા કોચમાં આવી. તે એક તો ટ્રેન ઉપડવાની અમુક મિનિટો પહેલા જ આવી હતી એટલે હાંફળી ફાંફળી હતી એવામાં તેના નસીબ એટલા ખરાબ કે તેનું રિઝર્વેશન થયું ન હતું. એટલે એક તો કાળઝાળ ગરમી અને તેમાં પણ રિઝર્વેશન ન હોવાની તકલીફ કેટલી હોય તે વાત તેના ચહેરા પરથી સ્પષ્ટ જણાઇ આવતી હતી.
એ છોકરી ખૂબજ સુંદર હતી પહેલી નજરમાં જ એવો ગંદો ખ્યાલ મારા મગજમાં આવી ગયો કે જો આ છોકરી આખાયે સફરમાં સાથે હોય તો મોજ પડી જાય. હું હજુ મારા કલ્પનાના ઘોડા મારા મગજમાં દોડાવી જ રહ્યો હતો ત્યાં જ પેલી યુવતી બોલી એક્સક્યુઝ મી જો તમને કોઇ પ્રોબ્લેમ ન હોય તો હું થોડી વાર માટે અહીં બેસી શકું. એક્ચ્યુલી મારું રિઝર્વેશન થયું નથી એટલે ટીસીની રાહ જોઉં છું કદાચ કોઇ મેળ પડી જાય. હવે આપણને આવો ચાન્સ મળ્યો હોય અને કોઇ ખૂબસુરત છોકરી સામે ચાલીને કહે કે હું તમારી બાજુમાં બેસી શકું તો આપણે વળી થોડો આવો મોકો જતો કરીએ, મેં પણ કહ્યું હાહા વાય નોટ તમતમારે બેસો આરામથી તમને જેટલું બેસવું હોય તેટલું આમ પણ મુસાફરી લાંબી છે એટલે તમે પણ થાકી જશો એટલે એ સીટ પર બેસતાની સાથે જ બોલી હાય આઇ એમ પ્રિયંકા, મેં પણ સ્માઇલ આપતા કહ્યું કે હાય આઇ એમ પ્રણવ..
બસ અમારી વાતો શરૂ થઇ વાતો કરતા કરતા ક્યાં બે કલાકનો સમય વીતિ ગયો ટીસી આવ્યો તો પ્રિયંકાને કહ્યું સોરી મેડમ બર્થ તો નહીં મળી શકે એટલે મુંઝાયેલી પ્રિયંકાને મેં કહ્યું ડોન્ટ વરી પ્રિયંકા તું તારે બેસ આમ પણ મારો અપર બર્થ છે અને મને આમ પણ ટ્રેનમાં રાત્રે ઉંઘ આવતી નથી એટલે આપણે બંને ઉપરના બર્થ પર બેસીને જતા રહીશું. પ્રિયંકાએ પણ હસતા હસતા મારી ઓફર સ્વીકારી લીધી. વાત વાતમાં ખ્યાલ આવ્યો કે પ્રિયંકાના મેરેજ 1 વર્ષ પહેલા જ થયા હતા અને તે નર્સિંગ કરવા માટે હૈદરાબાદ આવી હતી એટલે મારા મનમાં તરત ગંદો વિચાર આવ્યો કે લગ્ન બાદનો સ્વાદ ચાખી ગયેલી પ્રિયંકા એક વર્ષ સુધી કેવી રીતે ભૂખી રહી હશે મને એ વાતનો ખ્યાલ આવી ગયો હતો કે તે અનુભવી તો છે
ધીરેધીરે સાંજની રાત થઇ ટ્રેનમાં ફાસ્ટફૂડ ખાઇને અમે પેટ ભર્યું આંધ્રથી ટ્રેન મહારાષ્ટ્ર બોર્ડરમાં પ્રવેશતા જ વાતાવરણમાં ઠંડારક શરૂ થઇ રાત્રિના 11 વાગવા આવ્યા હતા એટલે અમે વાતો કરતા કરતા એકબીજાની નજીક આવી ગયા હતા એવામાં ક્યારેક બંનેના હાથની આંગળીઓ એકબીજામાં પરોવાઇ ગઇ હતી તેનો ખ્યાલ ન આવ્યો મારો ખભો પ્રિયંકા માટે ક્યારે આશરો બની ગયો હતો તે વાતથી તો જાણે એ પણ અજાણ હતી અમે બંને આમ તો શરીરમાં સ્લીમ હતા એટલે ધીરેધીરે ટ્રેનના એક બર્થમાં જ ગોઠવાઇ ગયા અને મેં જાણે મારી લવર હોય તેવી રીતે મારું માથું પ્રિયંકાના ખોળામાં ક્યારે ઢાળી દીધું તે વાત પણ જાણે હું સાવ ભૂલી જ ગયો હતો ધીમેધીમે કોચના અંધકારમાં અમારા હોઠ વાતો કરતા કરતા ક્યારે એકબીજાની નજીક આવી ગયા અને એકબીજાને ભેટી ગયા તે વાતના વર્ણન સાથે હાલ પણ મારા શરીરના ખાસ અંગો ઉભા થઇ જાય છે આ વાતની કલ્પના તમે કરો તો તમને પણ એવો જ અહેસાસ થશે.
ધીરેધીરે તસતસતા ચુંબનના ચટાકારા અને ત્યારબાદ એકબીજાના અંગોનો સ્પર્શ અમને જાણે સેકન્ડ કલાસ સ્લીપરની આ સફરને સેવન સ્ટાર હોટેલ કરતા પણ વધુ મોહક લાગવા માંડ્યા હતા. ધીરેધીરે લોનાવાલા ખંડાલાની એક ટનલ પસાર થઇ રહી હતી અને અમારા અંગો પણ એકબીજાની અંદર અંદર જવા લાગ્યા હતા ધીરેધીરે ટ્રેનના બર્થમાં અમે એકબીજા પર ક્યારે સૂઇ ગયા તેનો ખ્યાલ જ ન રહ્યો અને ટ્રેનના એ ઝાટકા અમારા અહેસાસને વધુને વધુ આહલાદક બનાવી રહ્યા હતા
ટ્રેનની એ સફર મારી જિંદગીની યાદગાર સફર હતી, સવાર પડતા જ વલસાડ આવતા જ પ્રિયંકાની વિદાયનો સમય થઇ ગયો હતો એ સમયે બહુ મોબાઇલનું ચલણ ન હતું એટલે અમે એકબીજાના નંબર સેવ ન કરી શકયા પણ વલસાડ સ્ટેશન પર આવેલા પ્રિયંકાનો હસબંડ તેને ભેટી પડયો હતો અને પ્રિયંકા પણ તેને જાણે બહુ મીસ કરતી હોય તેમ ભેટી પડી હતી પણ એ બિચારો ક્યાં જાણતો હતો કે 1 વર્ષથી પ્યાસી પ્રિયંકાએ રાત્રે જ તેની તરસ છિપાવી લીધી હતી.
